Pierwszą rzeczą, która mnie absolutnie zaskoczyła to stworzenie fabuły poprzez dopasowanie
kolejno utworów z różnych okresów The Beatles. Niektóre interpretacje bardzo słodkie,inne
ciężkie i ostre, ale wszystkie bardzo odważne. Poza tym fantastyczne dopracowane
choreograficzne poszczególnych scen to coś naprawdę niesamowitego.
Podejrzewam, że część osób znających więcej niż "1/3" utworów Beatlesów może być
zgorszona i uznać, że jest to pauperyzacja kawałków Beatlesów, jednak są to przecież
indywidualne interpretacje różnych wykonawców - m. in. Bono czy Joe Cocker. Moim zdaniem
trzeba spojrzeć na to jak na całość - nie tylko muzykę czy taniec, ale też trzeba szukać tam
symboli ukrytych w różnych warstwach - np. złożony był m. in. hołd Annie Leibovitz i wielu
artystom, którzy współtworzyli wizerunek tego zespołu i każdego członka z osobna. Znając
odrobinę z ich życiorysów widzi się więcej obrazów niż widać na pierwszy rzut oka. Niektóre
groteskowe sytuacje zaskakują, bo łączą rzeczywistość, abstrakcję i pokazują, że warto być
otwartym na nowości oraz przypomnieć sobie okładki, plakaty itp. Imiona, sceny, sytuacje w tle
- wszystko jest przemyślane i dodane nie bez powodu.
Ten film to nie tylko mendodramat i musical. To obraz zmieniającego się społeczeństwa,
poglądu ludzi na wojnę, miłość, naukę, kulturę. Pokazuje smutną bezwzględność Wujka Sama
i rozpaczliwą potrzebę propagowania pokoju. Pokazuje, że ludzie są tylko ludźmi i nie zawsze
potrafią dokonywać właściwych wyborów, ale dobrem i miłością są w stanie stworzyć grupę,
która coś zdziała.
Widziałam już dwa razy i z pewnością obejrzę jeszcze nie raz. Dla mnie ten film jest bardzo
bogaty, przede wszystkim dzięki grze i zabawie wyobraźni twórców.
Pozdrawiam :)